Lale ya da Gül beklerken, açmayan genç fidanlar dalında bir bir kururken..

Odtü’den mezun veya master yapan yaşları 20-25 arasında olan 2006’da intihar eden Makine Mühendisi Hüseyin Başbilen ardından Elektronik Mühendisi Alim Unal da Ocak 2007’de Eymir’de intihar etmisti. Yine Ocak ayı içinde Elektrik Mühendisi Evrim Yançeken Batıkent'te evin camından atlayarak ölümü seçti. Her üçüde Aselsan’da çalışıyor olması polisiye bir araştırma konusu belki.
Ancak Kürt olmamasına rağmen bu konuya baş koyan ve İrlanda’da kendini asan Ankara Kolejinden arkadaşım Bahattin Karakütük aklıma geldi.Yine aynı devreden bir diğer kardeşimiz , Kerman Tavşanlı daha çıkmaz intihar yoluna girmişti.
Süreci bir önlenemez gidiş gibi mi görüyorlardı, “akıntıda sürükleneceğime, başlangıcını seçemediğim bir yolun sonunu bari ben seçeyimmi” dediler acaba?
Kim bilebilirki tam , yalın ve mutlak gerçeği,

Oysa Ocak ayı gam ayıdır benim için son 14 yıldır, Uğur Mumcu’ya ağıtım sadece onun faili belli, arkası gizli cinayetine değil, Muammer Aksoy, Bahriye Üçok içindir de bu dinmeyen yasım. Aynen Temmuz sıkıntısına neden olan Sivas olaylarında ki gibi yaram derine gitmiştir, dikiş tutumaz. Çok iyi tanımadığımdan iyi anlayamadığım ama kayıplarının acı verici olduğunu düşündüğüm Necip Hablemitoğlu, Turan Dursun, Hrant Dink, Gaffar Okkan ve İsmail Cem’e de üzülürüm.
Ancak bu beş genç gibi, diğer genç ölümler içimi burar, kasvetim artar, elim ayağım tutmaz olur, gözlerime sağnak habercisi parçalı bulutlar iner,paylaşma gereğim önlenmez olur.

Nedenini asla tam bilemeyeceğimiz, gelişmesini belki ucundan yolda, otobüste,dolmuşta, trafikte,meyhanede izlediğimiz ama sonucunu bildiğimiz bu ölümüne gidiş sadece bir psikiatrik vakamıdır.
“Ruhumu bunaltan bu dört duvarmı?
Ölümden öteye köy varmı ? “
Dediğince şairin öte köye geçme kararı acaba bazılarımızında yaşadıklarıyla aynı mıdır?

Yaşamının baharında, elin para tutmaya ,üretmeye başladığında, görecek güzel günlerin olmasına inancı nasıl zayıflar körpe bedenlerin.
Umudu, yanıtı olmayan bir aşk acısı mı
Tutunamayanlardan biri olma kaygısımı
“Böyle gelmiş, böyle gider “ korkusumu
“ben tek başıma ne yapabilirim” yaklaşımı mı?
Bilmek gerçekten zor ama bunu bilinçle seçmek daha da zor.

Yurdumuzda trafikte son 10 yılda ölen 40 000 kişiyi, terörle savaşta yiten 30 000 kişiyi,
Irakta 3 yılda ölen 650 000 kişiyi üzüntüyle acıyla anarak bir yere koyuyorum bu 5 genç ölümü yakınım hissetiğimden belki, bir farklı yere.
Bence onlar 75 yılda çıkan 30 000 Kolej ve 50 yılda çıkan 70 000 Odtülünün veya okulu ne olursa olsun ülke nüfusunun eğitimli ,kültürlü,köklü ve bilinçli olan azınlığından birileriydiler.
Bu 5 intihar aslında sadece 5 can değil, 5 yitik hasret, 5 basamak sonu boşluğa açılan, 5 taşıyıcı kiriş, koca bir insalık mabedinde ki ana kolonlara basan .

Ve çok erkenden bizi tanımadan, yaşama sarılmadan bırakıp gitmeyi tercih ettiler.
Gruplarda yazmayı, bizlere açılmayı, zor da olsa anlaşılmayı beklemediler.

Eğer varsa hakikaten öte yanda bir köy
Yani orada gerçekten birileri olacaksa
Eminim iyi bir sohbet kuracaklar Mumcu’yla,Muammer ve Bahriye Hocayla, Aziz Nesin’le ve belkide fonda onlar için istediğim bir parça



“ Dönülmez akşamın ufkundayız vakit çok geç
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile
Avunmak istemeyiz böyle bir teselliyle
Aah geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Geçince başlayacak bitmeyen sükunlu gece
Gruba karşı bu son bahçelerde keyfince
Ya şevk içinde harap ol ya aşk içinde gönül
Ya lale açmalıdır göğsümüzde yahut gül
Aah dönülmez akşamın ufkundayız vakit çok geç “

Barış Emek Ergin- Ocak 2007 Ankara